Porozmawiajmy o: Być kochanym – jaką to ma wartość?

Wiem, wiem mało co się tu udzielam, ale jakoś nie miałam czasu na cokolwiek i tak jakoś się złożyło. Ostatnio mam natchnienie nawet na posty więc piszę. Dzisiejszy post postaram się w miarę dobrze napisać bo należy do dość trudnej tematyki, a mianowicie ''miłość''. Tak czasami mi te słowo trudno przechodzi przez gardło.

Od dziecka byłam wyśmiewana i niechciana więc nie rozumiałam pewnych rzeczy jak na przykład te dlaczego dzieciaki z ''idealnych'' domów są najlepsze. Nie zazdrościłam im, a raczej to ignorowałam. Gdy patrzę na zakochane pary: omijam je szerokim łukiem i myślę sobie ''przecież i tak kiedyś się rozejdą po co ta szopka'' ? Westchnęłam.

Ludzie nie myślą o takich rzeczach. Liczą na szybki chwyt ulotnej chwili oraz niebiańskich miłości od drugiej istoty. Wychowali mnie na bazie prawdziwych ''fundamentów'' wartości czyli; rozsądek i dobroć. Niestety w naszych czasach tego... za bardzo nie ma. To się chowa, albo całkiem zanika.

Nie liczę na to, że mnie ktoś pokocha. Pogodziłam się z tym od dawna i mogę żyć samotnie. Zajmę się kreowaniem siebie, pasjami i tym co kocham, oraz to co chciałabym robić, nauczyć się. Jest tyle rzeczy, a nie zajmować się błahostką... chwilą ulotną.

Moje serce jest rozerwane, łamie się i czuję to doskonale. Nie potrafię tego opisać inaczej i wcale nie chcę, ale wiem, że coś czuję do kogoś od nowa. Jest mi bardzo trudno to zrozumieć uczucie i boję się, że całkiem się rozrośnie, nie chcę cierpieć jak przedtem. Nie stworzyli mnie do tego, abym przez całe życie cierpiała, a cieszyła się właśnie z życia.

Zobaczymy co czas pokaże i czy dam mu szansę. Na razie się ciągle waham bo boję się bólu, to mnie paraliżuje... Na swój sposób.

Czy miłość w tych czasach ma jakąkolwiek wartość? Czy chcecie być kochanym?